Γιατί λυγίζουν τα Βουνά;

Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά

Πάντα στο θάνατό μας παίρνουμε τα βουνά

Πάντα σέρνουμε τη σιωπή πίσω μας

σαν ξεραμένο χόρτο του καλοκαιριού

Οι γιορτές τελείωσαν από χρόνια

Κοιμόμαστε ως συνήθως

Ξυπνάμε ως συνήθως

Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε

και παίρνουμε τα βουνά.

Οι αγάπες που μας δοκίμασαν

μας άφησαν ενθύμιο τη νύχτα τους

Το τραγούδι τώρα ρηχό

Οι φίλοι δεμένοι πισθάγκωνα.

ο πρόσωπό σου, το πρόσωπό σου,

βροχή από ξένες στιγμές.

Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε

και παίρνουμε τα βουνά.

Ποιός να ήξερε ότι τα τρελά μας ταξίδια

οι ατίθασοι έρωτες

τα καλοκαίρια που φεύγαμε μόνοι στον κόσμο

οι χειμώνες που δεν μαζευόμασταν πουθενά

Ποιος να ήξερε

ότι θα κρατούσαν τόσο λίγο

ότι θα έφευγαν τόσο δόλια

Και τώρα εμείς

Που και που θυμόμαστε να πεθάνουμε

και παίρνουμε τα βουνά.

Παίρνουμε ότι  μας έχει απομείνει

τις σκληρές μνήμες,

τα διαλυμένα όνειρα,

και ξεφορτώνουμε

ξεφορτώνουμε με τις ώρες τα μπάζα μας.