το γεγενημένον εκ της σαρκός, σαρξ εστί και το γεγενημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα εστί Ιω. 3,6
Γράφουμε, καταθέτουμε την ψυχή μας, δεν είμαστε του κόσμου, περίεργοι λένε ότι είμαστε, δε βολευόμαστε, δεν είμαστε οι μόνοι, αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε, με τις λέξεις, πιο δύσκολο- πιο εύκολο; ποιος θα το πει; καθένας και άλλη φύση, αλλά κάπου κάπου συναντάμε τον άλλον, μετά τον χάνουμε, τον ξαναβρίσκουμε, φιδωτά ποτάμια οι λέξεις μας, σύμβαση είναι οι λέξεις, ο καημός μόνο υπάρχει, το έτερον αναζητούμε, ευτυχώς δεν το βρίσκουμε, κι έτσι αύριο πάλι στον αγώνα, το πρόσωπό μου ψάχνω και δεν θα το βρω, ίσως βρω εσένα, ίσως τον ουρανό, ίσως έχω ήδη φύγει από δω και περιμένω το σαρκίο μου, αφύσικο πλάσμα θα μου πουν, αφύσικο να αγωνιάς για τον κόσμο όλο, το μέρος προς το όλον ή από το όλον το μέρος; Κι αν το μέρος είναι πύκνωση του όλου, εσαεί αγώνας για το όλον, το άλλο, μια ελεγεία, ένα βλέμμα, του παντός δια παντός, τα λόγια μας κάποτε θα στεγνώσουν, θα ξεθωριάσει η εικόνα, τη θλίψη θα κουβαλάμε της απώλειας, του άλλου που δεν προλάβαμε να τον έχουμε, που δεν αγγίξαμε, που δεν είδαμε ούτε καν εν εσόπτρω, δεν είμαι δούλος της σάρκας αλλά δια της σαρκός το πνεύμα, δεν είμαι χιλιαστής του έρωτα, δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εκεί, πορεύομαι και μ ακολουθούν και την πορεία άλλων ακολουθώ.
Μ.Π
μετά τη νύχτα 